Każda strefa zagrożona wybuchem (miejsce, w którym może występować atmosfera wybuchowa) musi być odpowiednio oznaczona. Jakie warunki muszą być spełnione, by dana strefa mogła być uznana za zagrożenie i oznaczona?

Prawne uregulowania znaleźć można zarówno w polskim prawie, jak i w przepisach unijnych. Dyrektywa nr 1999/92/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1999 r. w sprawie minimalnych wymagań mających na celu poprawę stanu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników potencjalnie narażonych na ryzyko spowodowane atmosferami wybuchowymi (Dz. Urz. UE L 23 z 28.01.2000, s. 57 z późn. zm.) precyzuje, że atmosferę wybuchową mogą powodować gazy i pary cieczy palnych, o określonym stężeniu. Jeżeli którekolwiek z nich mogą zostać zaklasyfikowane do grupy ST 3 lub ST 4 (klasy wybuchowości), wówczas konieczne jest oznakowanie takich miejsc znakami ostrzegającymi o niebezpieczeństwie wybuchu.

Polskie normy i prawo również zajmują się tym problemem. Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 8 lipca 2010 r. w sprawie minimalnych wymagań, dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy, związanych z możliwością wystąpienia w miejscu pracy atmosfery wybuchowej (Dz. U. Nr 138, poz. 931) w art. 5 § 1 wprowadza klasyfikację sześciu stref, ze względu czas i częstotliwość występowania atmosfery wybuchowej. Co ważne, to pracodawca ma obowiązek przeprowadzania systematycznych ocen ryzyka zawodowego i przeciwdziałania zagrożeniu wybuchem. Zgodnie z rozporządzeniem, badania te powinny obejmować również inne pomieszczenia, do których wybuchowe opary mogą się przedostawać np. przez system klimatyzacji lub wentylacji. Wyznaczenie w przedsiębiorstwie stref zagrożenia wybuchem obliguje pracodawcę nie tylko do oznaczenia ich w sposób nie budzący wątpliwości, ale również do stosowania urządzeń odpowiedniej kategorii, które nie staną się źródłem iskry lub zapłonu.